Neye direniyorum, neden direniyorum?

Uzun zamandır hislerimi ve düşüncelerimi ifade etmiyorum. Ya da en azından belirli kalıpların ardına saklanarak yapıyorum bunu, akışa bırakarak olduğu gibi dökemiyorum içimi. Saçmalamaktan, süslü cümleler kuramamaktan neden bahsettiğimi kaybetmekten, anlaşılmamaktan çekiniyorum çünkü. Neden? Yazmak, sadece yazmak beni iyileştirmemiş miydi? Yoksa görevini tamamlayıp çekip gitti mi hayatımdan? Sanmıyorum. Çok şey, çokça koşul ve değişken değişti hayatımda, ben değiştirdim farkına vararak. Ama bir şey hala aynı. Kaçıyorum. Kaçabildiğim kadar. Sorumluluk alarak yapıyorum bunu. Kendimi fiziksel, zihinsel yorabildiğim kadar yorarak. Kolayı bu çünkü. Öbür türlüsü daha zor. İyileşmek için adım atmak ve ve adımlar atmaya devam etmek gerekiyor, özenle ve disiplinle. Kendime karşı olan sınırlarımı giderek kaybediyorum sanki. Tam bulmuşken tekrar kaybediyorum kendimi.

Hayatta yapmak istediğim şeyleri başardığımı düşünüyorum şimdiye dek. Elimde tutup sayabileceğim pek fazla an var. Peki ya ne hissettiriyor? Bana kendime dair ne söylüyor? Artık hiç bunları düşünmüyorum. Bir deneyimi tüketip diğerine zıplıyorum. Orada kalamıyorum, vakit yokmuş gibi, yapmam gereken daha onca şey varmış gibi, ne kadarını yaparsam yapayım yetersizmişim gibi oradan oraya savruluyorum. Tadını çıkaramıyorum, derinleşemiyorum.

Derinleşmek zor. İyileşmek gibi, bilinçli ve aktif bir çaba istiyor. Direnç de bu yüzden, kendimin sorumluluğunu almam, kararlar vermem ve bu kararların arkasında durmam gerekiyor. Sanki zihnim bunu unutmuş. Kolay yutulur’un, günü kurtaran’ın, anlık uyuşturan’ın peşindeymişim kim ne zamandır. Bunu itiraf etmek bile boğazımı düğümlüyor. Varsın öyle olsun. Kabulle başlar değişim. Uzun zaman sonra kendime bir alan yarattığımda fark ettim. Bedenimde yüzleşmediğim onca duygu varmış. Alev topu gibi çıktılar nefesimle. Ben ne hissediyorum, neden böyle hissediyorum, bende ne oldu ne bitti’yi tekrar hatırlamaya başlayacağım, yaşadığım her deneyimde. Niyet olsun bu yazı da.